ادبیات نظری تحقیق سازمان همكاري اقتصادي (اكو)
سازمان همكاري اقتصادي ( اكو )
مبحث اول : مقدمه
بنيان‌گذاران سازمان همكاري اقتصادي ايران ، پاكستان و تركيه بودند . اين سازمان براي شكل‌گيري رشد اقتصادي پايدار در حوزه‌هاي مختلف فعاليت كرد تا زندگي مردم از لحاظ كيفي و كمّي ارتقاء يابد . تشكيل اين سازمان نتيجه‌ي پيوندهاي تاريخي ، فرهنگي ، مذهبي و جغرافيايي سه كشور ياد شده بود . اين اقدام در جهان دوقطبي مورد حمايت آمريكا قرار داشت تا كشورهاي عضو در برابر نفوذ كمونيسم در منطقه از سوي اتحاد شوروي ، در شرايط بهتري قرار گيرد . اين انتظار وجود داشت كه پيشينه‌ي پيوندهاي تاريخي چند صد ساله‌ي ميان اين كشورها ، گسترش روابط آنها را در چارچوب اين سازمان تسهيل كند . سازمان همكاري براي عمران منطقه‌اي با طرح ايجاد بازار گسترده‌ي منطقه‌اي ، رهبران اين كشورها را به تحقق اهداف اعلام شده اميدوار ساخت . رخداد انقلاب اسلامي در ايران از عوامل ايجاد سستي در روند فعاليت سازمان همكاري براي عمران منطقه‌اي بود .
پس از سال 1979 فعاليت اين سازمان به حال تعليق درآمد و در سال 1980 منحل شد . به زودي بر اساس سياست گسترش همكاري‌هاي منطقه‌اي و توسعه‌ي همكاري در ميان كشورهاي همجوار ، از فوريه‌ي 1985 سازمان آر . سي . دي بار ديگر با عنوان « سازمان همكاري اقتصادي » فعاليت خود را آغاز كرد ، اما تا سال 1990 كه پروتكل اصلاحي عهدنامه‌ي ازمير ، در نشست ويژه‌ي اسلام‌آباد به امضاي وزراي سه كشور برسد ، در عمل فعاليتي نداشت . سال 1992 كه كشورهاي آسياي مركزي ، افغانستان و آذربايجان به عضويت سازمان پذيرفته شدند ، اين شهرت سال به سال گسترش يافت و سازمان در ميان مجامع و سازمان‌هاي بين‌المللي اهميت پيدا كرد . سپس روز 28 نوامبر به عنوان روز اكو برگزيده شد .
مبحث دوم : سازمان همكاري براي عمران منطقه‌اي ( آر . سي . دي )
گفتار اول : مقدمه
سازمان همكار براي عمران منطقه‌اي در سال 1964 تشكيل شد . سه كشور بنيان‌گذار آن از نظر توسعه‌ي اقتصادي كم و بيش در سطح متوازني قرار داشتند و هر سه در شمار كشورهاي اردوگاه غرب محسوب مي‌شدند . سران سه كشور در سال 1964 در استانبول بر همكاري‌هاي منطقه‌اي به عنوان « عامل تسريع رشد و توسعه‌ي ملي و تأمين صلح و آرامش و ثبات » تأكيد كردند و پيوندهاي تاريخي و فرهنگي مردم خود را سبب تحكيم اين همكاري‌ها دانستند . تشكيل سازمان همكاري براي عمران منطقه‌اي ، بيانگر تلاش دولت‌هاي منطقه براي رشد و پيشرفت اقتصادي بود .
هر سه كشور ايران ، تركيه و پاكستان با محدوديت‌هاي ارزي و بازارهاي محدود مواجه بودند . شرايط داخلي اين كشورها اجراي اين همكاري‌هاي منطقه‌اي را موجه و سازنده مي‌ساخت . هر سه كشور در پي صنعتي شدن بر اساس الگوهاي ارائه شده از سوي آمريكا و متحدين آن بودند . قرار گرفتن آنها در يك منطقه‌ي استراتژيك و حساس جهان و در همسايگي اتحاد شوروي ، بر حساسيت اين همكاري‌ها مي‌افزود . سران سه كشور در پايان نشست
